เกิดเป็นคนจนหรือมีก็ชีวิต                  จงใช้สิทธิตามเส้นทางที่วางไว้

เอาความดีตามเป็นเพื่อนคอยเตือนใจ                  ตราบชีพไร้ลาลับดับชีวัน

     เป็นสิ่งหนึ่งซึ่งคงอยู่คู่โลกนี้            คือความดีไม่เปลี่ยนแปรแม้ดับขันธ์

คอยตักเตือนเป็นเพื่อนเราเฝ้าสัมพันธ์    ทุกคืนวันจงสรรสร้างแต่ความดี  

    เอาความดีเป็นแกนกลางทางชีวิต   เอาความคิดเป็นเครื่องช่วยอำนวยผล

เอาแรงกายเป็นกลไกภายในตน               นี่คือคนมีคุณค่าราคางาม

            เยาวชนทั้งหลาย พวกเราทั้งหลายคงได้เคยมีโอกาสไปในงานศพ ถ้าพวกเราไปในงานศพเราจะได้พบกับสิ่ง ๆ หนึ่ง ซึ่งมีไว้ใช้ในงานศพ สิ่งนั้นได้แก่ด้ายสายสิญจ์ ด้ายสายสิญจน์มีไว้ผูกศพ และจะมีบุคคลกลุ่มหนึ่งคอยชักจูงศพไป จูงศพไปทางซ้าย ศพก็จะไปทางซ้าย จูงไปทางขวาศพก็จะไปทางขวา จูงไปในทิศทางใด ศพก็ไม่เคยปฏิเสธ ไม่เคยขัดขืนกับบุคคลที่จูงศพไป เพราะเหตุว่าศพไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึก ไม่มีวิญญาณ ศพจึงไม่ขัดขืน ไม่ปฏิเสธ ไม่ต่อต้านต่อบุคคลผู้ลากจูงไป ศพจะไปตามความปรารถนาของเขา จนในที่สุด ศพก็ต้องถูกจูงไปสู่เชิงตะกอน อันเป็นที่พักพิงสุดท้าย

            เยาวชนทั้งหลาย ถ้าหากว่าเรามองดูชีวิตของเราแล้วนำมาเปรียบเทียบกับศพ ชีวิตของเราที่เกิดมา เราไม่ใช่ศพที่ไร้วิญญาณ  เราเป็นผู้ที่มีชีวิต มีความรู้สึก มีความนึกคิด มีความต้องการมีจิตวิญญาณ เมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุไฉน เราจึงยอมให้บุคคลอื่นชักจูงเราไปบนเส้นทางที่เขาต้องการ ไปในเส้นทางที่ไม่ดีดังที่เขาต้องการ ทำไมเราจึงไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง  ถ้าหากว่าเราเองมาย้อนดูสังคมในปัจจุบันนี้ ปัจจุบันนี้สังคมที่เราอาศัยอยู่กำลังมีปัญหา ด้วยเหตุว่า ทุกคนในสังคมเรากำลังแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น คอยเอารัดเอาเปรียบ กอบโกยเอาแต่ประโยชน์ส่วนตัว มีแต่ความอิจฉาริษยา โดยไม่หวังให้บุคคลอื่นได้ดีกว่าตน  เมื่อเป็นเช่นนี้ ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ในสังคมที่มีผู้คนมากมายเพียงใด เราก็เปรียบเสมือนมีชีวิตอยู่เพียงลำพัง โดดเดี่ยว ในขณะเดียวกันที่เรานั้นเจอปัญหา มีปัญหาอุปสรรคเข้ามาในชีวิต เราย่อมมีความต้องการใครสักคนหนึ่งคอยเป็นแสงสว่าง คอยเป็นเครื่องนำพาชีวิตของเรา คอยเป็นกำลังใจให้เราทุกๆๆท่านโปรดมองหาและสร้างให้มีในตัวเรา…………..

http://sc1.sclive.net/13.0.1376.0207/Web/Parts/PhotoAlbum/script/slideshow.swf
Windows Live Spaces

บทกลอนว่า

สักวันหนึ่ง        เธอจะรู้           ว่าครูรัก

สักวันหนึ่ง        คงประจักษ์       เป็นสักขี

สักวันหนึ่ง        เธอจะรู้           ว่าครูดี

สักวันหนึ่ง        จะได้ดี       เพราะเชื่อครู ฯ

          บางครั้งเหน็ดเหนื่อยและเมื่อยล้า                   อยากบอกว่าหมดกำลังใจ

          ท้อแท้กับศิษย์ที่ไม่เอาไหน                  ยากร้องไห้กับศิษย์ที่ซุกซน

          คิดว่าจะไม่บ่น คิดว่าจะไม่สน            ไม่อยากจะอดทนก็สับสนกับตนเอง

          แต่เกรงว่าวันหน้าศิษย์ไม่รู้                 ทั้งผู้คนอาจลบหลู่และข่มเหง

          จึงพยายามพร่ำสอนด้วยตนเอง           เพื่อรีบเร่งให้ศิษย์กระทำดี

                                      ครูเฆี่ยนและครูตีมิได้มีความเกลียดชัง

                                      ครูรักและครูหวังฝากฝังศิษย์คิดความดี

                                      เธอดื้อและเธอด้วยเพราะสันดานอย่างกับผี

                                      ไม่รักจะไม่ตีปล่อยเป็นผีไปตามกรรม

                                      แต่เธอคือลูกศิษย์เมื่อครูคิดครูยิ่งช้ำ

                                      ทำชั่วเป็นประจำเห็นตำตาและตำใจ

                                      ศิษย์เอ่ยบอกให้รู้น้ำตาครูแอบร้องไห้

                                      ถ้าครูปล่อยเธอไปเหมือนครูให้ตกนรก

                                      ครูนี้เหมือนมีกรรมเห็นศิษย์ทำสกปรก

                                      อึดอัดแน่นในอกไม่อาจยกย้ายปล่อยวาง

                                      รักเธอเสมือนลูกจิตพันผูกอยู่ทุกวัน

                                      เป็นห่วงอยู่ไม่จางต้องหลีกทางมันไม่ดี